Nu dat de coronamaatregelen zijn versoepeld, ontstaat er weer wat ruimte om persoonlijk met mensen af te spreken. En dat levert weer mooie ontmoetingen op. Zo zijn er bij ons waterschap sinds corona nieuwe collega’s in dienst gekomen die ik alleen nog maar digitaal had gesproken. Daar kwam in september snel verandering in. Gelukkig maar. Persoonlijk contact is toch een stuk prettiger kennismaken.
En zo hebben zich ook bij collega-waterschappen bestuurlijke wisselingen voorgedaan. Bijvoorbeeld bij waterschap Aa en Maas waar nog niet zo lang geleden Mario Jacobs van start is gegaan als dijkgraaf. Ik vind het belangrijk om als waterschappen goed met elkaar samen te werken. En dan helpt het om elkaar als bestuurders ook persoonlijk te kennen. We hebben daarom afgesproken en op een mooie septemberdag kwam hij langs in Veendam. Natuurlijk trokken we het gebied in en gingen we richting de Dollard. Want hoe mooi Brabant ook is, de zee kennen ze er niet. Voor mij een mooie gelegenheid om Mario onze projecten daar te laten zien. Bovendien ook een mooi excuus om weer eens lekker een visje in Termunterzijl te eten.
Al keuvelend rijden we naar Delfzijl. Onderweg praten we bij en vertel ik Mario over onze wateropgaven. Bij Oterdum staan we op de dijk en genieten we van het uitzicht. In Termunterzijl bezichtigen we ons zeegemaal Rozema en de vispassage. We trekken verder, via de Punt van Reide en via de zeehondenkijkwand, richting onze Brede Groene Dijk. Eigenlijk was het een werkbezoek zoals anderen, voor corona: we keuvelen over het ambt, over onze waterschappen, over de verschillen en overeenkomsten, en leren elkaar wat beter kennen. Kortom, een goede kennismaking.
Als ik in de Carel Coenraadpolder een hek probeer los te krijgen word ik aangesproken door een man. Hij heeft een verzoek. Bij hem in de auto zit een mevrouw van zeer hoge leeftijd. Ze staat op het punt om afscheid te nemen van het leven en heeft nog een laatste wens: ze wil nog één keer de Groningse kust zien. Daarna is het goed.
Vanzelfsprekend help ik graag. Er is één probleem: het hek wil niet los. “Rij maar achter mij aan, ik weet nog een ander hek. Die doe ik graag open,” zeg ik. En zo rijden Mario en ik met twee voor ons onbekende mensen achter ons aan naar het Ambonezenbosje. Daar gaat het hek gelukkig wel open. En terwijl Mario en ik boven op de dijk genieten van het uitzicht, rijdt de auto de Reiderwolder Polderdijk op. De mevrouw heeft een prachtig uitzicht over de kwelder en de Dollard. Bovenop de dijk staat de auto stil en ze nemen ze de tijd.
Enige tijd later rijdt de man weg met de auto. Hij bedankt ons met een dikke duim. Naast hem zie ik een oude en broze mevrouw. Ze zwaait naar ons, met haar witte zakdoek in de hand. Haar wens is vervuld. Fijn dat ik heb kunnen helpen.
Voor vragen en opmerkingen kunt u mij mailen
